Perureis deel 1

Lieve mensen,

De laatste dagen van voorbereiding zijn aangebroken! Maandenlang hebben we naar dit moment toegewerkt, bloed, zweet en tranen heeft het ons gekost, maar we zijn er nu toch echt bijna. Ooit begonnen met een vage wens om nog eens Zuid-Amerika te bezoeken met een groep enthousiastelingen, nu uitgegroeid tot een weldoordacht, helemaal uitgewerkt plan. Nou ja, weldoordacht en uitgewerkt, is misschien een beetje overdreven. Er is een soort van plan, laten we het zo zeggen. Maar zeg nou zelf: is het nou echt nodig om precies te weten waar je slaapt, hoe je daar komt en met wie je de tijd gaat doorbrengen?

Om eerlijk te zijn is dat natuurlijk best wel spannend, om met zo’n groep naar Zuid-Amerika te vertrekken. Hoe goed we het ook voorbereiden, uiteindelijk kunnen we toch nooit helemaal weten wat ons te wachten staat. En het is dan ook makkelijker om je voorstellen hoe je vakantie er uit gaat zien wanneer je de Ardennen met een bezoekje gaat vereren, dan de diepe donkere jungle van Cajamarca. Oké, misschien maak ik het nu iets dramatischer dan nodig.

Pauline en ik hebben een lichte voorsprong op de rest van de groep. En met een lichte voorsprong bedoel ik natuurlijk dat we al een marathon in Peru hebben gelopen. Pau is al eerder naar Cajamarca geweest (volgens mij zelfs al twee keer, maar zij is zo vaak in het buitenland dat ik de tel ben kwijtgeraakt). En ook ik ben al naar Peru geweest, tweemaal zelfs. Ik heb een half jaar in Ayacucho gewoond, een maand door Zuid- en Oost Peru en door Bolivia getrokken. Hoewel dat in 2010 en 2011 was, staan er een aantal dingen nog helder voor de geest. Zo kan ik me nog heel goed herinneren dat er elke ochtend om stipt zeven uur een vuilniswagen door de straten van Ayacucho reed. Geen probleem zou je zeggen, ware het niet dat deze vuilniswagen kneiterhard een liedje afspeelde waar je helemaal tureluurs van werd. Hoewel ik bij velen bekend sta om mijn geduld, neemt dat geduld af op bepaalde tijdstippen van de dag, waaronder alles voor zeven uur ’s ochtends (eigenlijk voor acht uur, maar goed, daar werk ik aan).

Wat me ook nog goed bijstaat is de, voor mij, enigszins onlogische relatie die mijn Peruaanse vrienden hadden met tijd. Zo stond ik regelmatig een uur te wachten als ik met iemand had afgesproken, omdat ik er, stom van me, vanuit ging dat we elkaar zouden treffen op het tijdstip dat we hadden afgesproken. Dat werkt dus gewoon niet zo in Peru. Voor mij was het toppunt dat ik met kennissen een kerk zou bezoeken om elf uur in de ochtend en dat ik, later dan gepland, want ik ben een snelle leerling, op hen stond te wachten, om hen vervolgens te bellen en door te krijgen dat ze het niet meer gingen redden omdat ze dronken waren! Op een één of andere manier zie ik dat in Nederland niet zo heel snel gebeuren…

Het gave aan mijn tijd in Peru was dat ik, mede doordat ik alleen ben gegaan en ergens belandde waar men geen Engels sprak en waar buitenlanders een zeldzaamheid waren, helemaal ben ondergedompeld in de Peruaanse cultuur en hier heel veel mooie aspecten van heb mogen leren kennen. Peruanen díe kunnen een feestje geven. Ik ben eens naar een doop gegaan, waar veel gedanst en gegeten werd en waar iedereen heel gastvrij en open naar mij was. Een fantastische ervaring. Ik heb heel veel armoede gezien in mijn tijd daar, maar ook heel veel optimisme en creatieve plannen en geleerd hoe het goed te hebben wanneer de omstandigheden daar niet naar zijn. Als laatste is Peru natuurlijk een bizar mooi land en qua omgeving niet te vergelijken met Nederland. De natuur alleen al is het waard om een bezoekje te brengen. Ik begrijp dat ik nu over kom als een soort wandelende reclame voor het land, maar dat komt omdat ik daar dik voor wordt betaald door de Peruaanse overheid.

Ons doel dit jaar is heel anders dan mijn doel de vorige keer was, toen ik naar Peru ging. Nu gaan we Judith, Wilfredo, Ger en Froukje opzoeken, hen betoveren (bemoedigen) met ons gezelschap en daar ter plekke hard aan de slag. Ik kan niet wachten ondertussen en kruis de dagen met een rode stift af op kalender boven mijn bed. Pauline en Esther, the lucky birds, zijn al bijna een week in Peru nu. Volgende week maandag gaan we hen dan toch echt achterna. We zullen jullie in onze tijd daar goed op de hoogte houden van onze belevenissen; er zal dagelijks iemand anders een stukje op de blog schrijven. Ik moet nu helaas een einde breiden aan dit eerste verslag, omdat ik moet checken of mij paspoort nog geldig is. Schijnbaar heb je dat nodig als je naar de andere kant van de wereld afreist.