Peru -- Dag twee

Zo stonden wij dan de volgende morgen fris en fruitig op. Nouja, ik had wel wat paracetamolletjes nodig om weer fruitig te worden (wat dat dan ook precies mag betekenen – als iemand het weet mag diegene het me komen vertellen). Het hostel waar we zaten was eenvoudig maar goed, en het ontbijt dat ze serveerden ook; ideaal om krachten op te doen om Lima onveilig te gaan maken. We moesten immers nog driekwart dag stukslaan voor de bus naar Cajamarca zou vertrekken.


Na het ontbijt gingen we dus Lima in. Lima is een merkwaardige stad: het is een ratjetoe van kleurrijke gebouwen, en je komt ogen tekort om alles in je op te nemen: het verkeer is chaotisch en overal doen mensen hun ding, veel meer dan in Nederland… mensen komen gewoon langs je auto om mais te verkopen, kleine driewielige taxi’tjes scheuren overal waar ze maar kunnen komen -en ook waar ze eigenlijk niet kunnen komen- om passagiers naar hun bestemming te brengen, er zijn tienduizend kleine winkeltjes waar je van alles en niets kunt kopen … en toch maakt de stad ook een grauwe indruk. Grauw omdat veel gebouwen niet af en ongeverfd zijn. Grauw omdat stof overal in de lucht zit. En grauw tenslotte omdat het klimaat er wat somber is. De zon schijnt er niet vaak, en ook vandaag was het dus een bewolkte dag. Maar dat hield ons niet tegen om eens flink van de stad te gaan genieten. Iets anders wel …

We namen zo’n driewielige taxi, en we waren net bij een markt met souvenirs uitgestapt, toen één van ons zijn portemonnee kwijtraakte. Om redenen van privacy zeg ik liever niet wie, maar gelukkig heb ik wel een goede reisverzekering en een tweede portemonnee met inhoud bij me, dus uiteindelijk was er niet zoveel aan de hand nadat we terug waren gegaan naar het hostel en ik mijn passen had laten blokkeren. Maar door dit alles zaten we daar dus wel weer een half uurtje langer, voor we de deur van het hostel voor de tweede keer achter ons dicht konden slaan. Ik weet niet hoe jullie er over denken, maar ik vind in zulke gevallen twee keer meer dan scheepsrecht.

Welaan. Lima dus. En nu for real. We gingen terug naar diezelfde markt van daarnet; een soort galerij met allerlei kleine winkeltjes, waar ze Peruviaanse souvenirs verkopen. Ze hadden er van alles: bonte kleding en kleedjes, sieraden, prachtig houtsnijwerk, steen- en glaswerk … Niemand kocht al iets, omdat we natuurlijk pas net aan onze vakantie beginnen en we niet nog drie weken met alles willen slepen. Maar tegen het eind van de vakantie wil ik zeker nog ergens iets moois kopen!

Koffietijd! We gingen ergens zitten en bestelden allerlei drankjes die op de kaart stonden, maar het één na het ander bleken ze niet te hebben. Uiteindelijk besloten we dan maar koffie te nemen, want wat kan daar nou fout aan gaan. Daar wachtten we een half uur op, en toen kwamen ze ons vertellen dat ze óók geen koffie hadden .. toen zijn we maar verder gelopen.

Nadat een paar mensen tevergeefs haden geprobeerd geld uit de muur te trekken (dat kan in Peru lang niet bij alle banken met onze Europese passen, maar het is intussen wel gelukt) vonden we een leuk bakkerijtje waar ze allerlei koeken en pasteitjes verkochten, en daar hebben we echt heerlijk gegeten. Het begon al wat later te worden en voordat we met de bus zouden vertrekken wilden we nog snel even naar het strand. Helaas ging dat niet precies zoals we dat in gedachten hadden door, want om het strand te bereiken bleken we 50 meter over een onbegaanbaar steile helling naar beneden te moeten. We zagen nergens een trap en al was die er wel geweest, dan nog hadden we geen tijd voor de afdaling en de klim gehad. Ach ja, we hadden tenminste wel een leuk uitzicht.

Reizen met de bus in Peru is een belevenis apart. Ze hebben verschillende maatschappijen die over heel het land rijden, en per maatschappij is er een aparte terminal – een heel gebouw--, compleet met restaurant en wachtruimtes, en een controle voor je de bus in mag, net zoals op een vliegveld, compleet met detectiepoortjes en al. Wij bleken in de “super VIP” klasse te zitten –als je reist moet je het goed doen nietwaar- en dus mochten we ook in de VIP- ruimte koffie drinken. Jammer genoeg had ik geen tijd meer om mijn koffie uit te drinken….

De bus was heerlijk comfortabel, met grote stoelen die bijna helemaal achterover kunnen, en een verduisterde cabine met een TV-scherm waarop ze films lieten zien. Dat comfortabele moest trouwens ook bijna wel, want de reis zou 11 uur nonstop zijn. En als ik nonstop zeg, dan bedoel ik dus ook geen kwartiertje pauze na 2.5 uur rijden: hooguit een half minuutje om van chauffeur te wisselen en dan gaat het meteen weer verder. 11 uur dus, dat wisten Rieke en ik nog wel van de vorige reis en dat vertelden we dus ook tegen iedereen. Toen er daarvan 13 voorbij waren, besloot iemand toch maar eens even de dienstregeling te raadplegen en toen bleek het een reis van 15 en half uur te zijn. Bedankt , geheugen!

Gelukkig sliepen de meesten van ons dus wel behoorlijk. En zo kwamen we de volgende morgen om kwart over acht in Cajamarca aan, waar we door Ger opgehaald werden....

Reinoud